De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik mezelf echt wel wil laten zien, hoe ik echt ben, maar dat ook niet altijd durf. Want. Ik moet dan toegeven dat ik de laatste week weer even in de overlevingsstand zit. Niks regie. Niks ‘lekker bezig’.
Corona-quarantaine-puzzelen is het thema, dus jongleren met tijd en taken. Taken die wel allemaal een ieniemieniepuzzelstukje zijn van mijn grotere doelen. Maar in alle chaos zie ik dat soms heus niet meer. Dan klaag ik even heel hard over dat ik een stukje van mijn eindverslag voor mijn opleiding was vergeten in te leveren, dat ik nog geen nieuw kantoor had gevonden, dat mijn planning continu overruled wordt door de behoeften van mijn gezin.
X Geen tijd voor structureel plan
X Wel hapsnap goede dingen doen
X En blij zijn als ik in de avond beentjes op de poef kan droppen
~ Ik heb geen tijd voor vriendinnen
~ Ik heb geen tijd voor goed getimede antwoorden
~ Ik heb geen tijd voor goed doorwrochte posts op Social media, blogs of mails
HET GOEDE NIEUWS is .. dat het allemaal rommelig lijkt, maar dat stiekem al deze ‘babysteps’ leiden naar mijn doelen. Ik heb in mijn hoofd mijn ‘multipotential blueprint’. Ergens is dat ‘grid’ aanwezig, en weet ik dat de dingen die ik doe aan de oppervlakte, allemaal geworteld zijn in dat grid. De stappen leiden allemaal naar wat ik het allerliefste wil. En dat geeft uiteindelijk de energie en vastberadenheid om door te gaan.
En aan de chaos komt, een keer, een eind.
Ik heb een kantoor gevonden, de lente komt (ooit) en ik heb ondanks alles de goede dingen gedaan deze week.
Was getekend; de struikelondernemer